بهینه‌سازی توام شبکه‌های جمع‌آوری و تصفیه‌خانه‌های فاضلاب قدیمی در شهرهایی که جمعیت آن‌ها رشد بی‌رویه‌ای داشته، می‌تواند به عنوان راهکاری مناسب در برنامه‌ریزی‌های شهری در نظر گرفته شود.
استفاده از شبکه جمع‌آوری به عنوان تاسیسات پیش تصفیه با کاهش بار آلی فاضلاب، نیاز به تجهیزات تصفیه‌خانه را کاهش می‌دهد. همچنین در مناطقی که به دلیل هزینه‌های بالا، امکان احداث تصفیه‌خانه وجود ندارد و فاضلاب بدون هیچ‌گونه تصفیه وارد محیط پذیرنده می‌شود، با این راهکار می‌توان ضمن کاهش بار آلی، از ورود آلودگی بیشتر به محیط زیست جلوگیری کرد و از آن به عنوان راه حلی موقتی برای تصفیه استفاده کرد.
امروزه مهندسین تاثیر ظرفیت خودپالایی شبکه‌های جمع‌آوری را روی تاسیسات تصفیه‌خانه در نظر نمی‌گیرند که احتمالا به دلیل پیچیده بودن نحوه انجام این فرآیندها می‌باشد]6[. اغلب روابطی که به منظور توصیف این فرآیندها ارایه شده، به صورت تجربی می‌باشد. بنابراین تعداد مدل‌هایی که این فرآیندها را توصیف کرده و برهم‌کنش این فرآیندها را بیان می‌کند، محدود است.
با در نظر گرفتن این موضوع که فرآیندهای تصفیه از همان ابتدای ورود فاضلاب به شبکه جمع‌آوری شروع می‌شوند، طراحی بسیار کارآمدتر خواهد بود. علاوه براین باید رویکردهای کلی‌تری تحت عنوان توسعه پایدار، بهداشت عمومی، حفاظت از محیط زیست و بالا بردن استاندارد زندگی برای مجامع عمومی در نظر گرفته شود.
موارد فوق موید آن است که فرآیندهای فیزیکی، شیمیایی و بیولوژیکی که در شبکه‌های جمع‌آوری فاضلاب رخ می‌دهند، اهمیت زیادی داشته و بایستی به این بخش از عملکرد شبکه‌های جمع‌آوری بیشتر توجه شود. با افزایش قابلیت شبکه‌ها در حذف مواد آلی، ممکن است بتوان از شبکه‌ها به عنوان تاسیسات پیش تصفیه در مناطق محروم و روستایی استفاده نمود. همچنین در مناطق سردسیر و کوهستانی که امکان تصفیه‌ی فاضلاب در فصل‌های سرد سال عملا در تصفیه‌خانه‌ها امکان‌پذیر نیست، ممکن است بتوان از شبکه‌های جمع‌آوری به دلیل پایین‌ بودن دمای فاضلاب در زیر زمین، جهت تصفیه‌ی فاضلاب استفاده نمود.