مبحث چهارم : اوصاف بیمه در تجارت بین الملل. 17

 

گفتار اول : انعقاد قرارداد 18

 

گفتار دوم : پرداخت حق بیمه. 20

 

گفتار سوم : شکل قرارداد بیمه. 21

 

فصل دوم : اصول بیمه و شروط متداول آن در قراردادهای بین المللی ، ریسک بیمه و تاثیر قوه قاهره در آن  23

 

مبحث اول : اصول بیمه و شروط متداول آن. 24

 

گفتار اول : اصول بیمه. 24

 

بند اول : اصل حسن نیت.. 24

 

بند دوم : اصل غرامت 28

 

بند سوم : اصل نفع بیمه ای 28

 

بند چهارم : اصل مشارکت ( تعدد بیمه ) 31

 

بند پنجم : اصل علت نزدیک 31

 

بند ششم : اصل داوری. 32

 

گفتار دوم : شروط متداول در بیمه. 33

 

بند اول : شرط بدون خسارت 33

 

بند دوم : شرط خسارت 34

 

بند سوم : شرط تمام خطر 34

 

بند چهارم : شرط 35

 

بند پنجم : شروط دیگر. 36

 

مبحث دوم : قواعد حاکم بر بیمه. 37

 

گفتار اول : جبران خسارت توسط بیمه گر. 37

 

گفتار دوم : نفی پوشش بیمه افزون بر خسارت وارده و منع افزایش دارایی به واسطه بیمه. 39

 

گفتار سوم : منع بیمه مضاعف.. 40

 

گفتار چهارم : منع بیمه به بالاتر از قیمت واقعی مال. 41

 

گفتار پنجم : محدودیت تعهدات بیمه گر به وسیله توافق طرفین عقد بیمه. 42

 

گفتار ششم : انتقال مالکیت مال موضوع بیمه. 45

 

گفتار هفتم : جانشینی بیمه گر. 47

 

مبحث سوم : ریسک بیمه. 51

 

گفتار اول : خطرات و ریسک های بیمه ای. 51

 

بند اول : انواع خطرات موجب ریسک در بیمه. 51

 

بند دوم : خطرات قابل بیمه شدن. 55

 

گفتار دوم : اعلام ریسک.. 60

 

بند اول : اعلام ریسك توسط بیمه‌گذار در هنگام انعقاد قرار داد بیمه. 60

 

بند دوم : اعلام تشدید ریسك در طول اجرای عقد بیمه. 61

 

بند سوم : اعلام خلاف واقع عمدی. 62

 

گفتار سوم : واکنش به ریسک ( تکنیک های اداره ریسک ) 65

 

بند اول : انتقال ریسک.. 65

 

بند دوم : اجتناب از ریسک.. 66

 

بند سوم : کاهش ریسک.. 67

 

بند چهارم : پذیرش ریسک.. 67

 

مبحث چهارم : اقدامات لازم در صورت بروز خطر. 70

 

گفتار اول : امضای اظهاریه. 70

 

گفتار دوم : ارزیابی. 70

 

گفتار سوم : فرانشیز یا مبلغ قابل تفریق. 70

 

گفتار چهارم : جانشینی یا نیابت 71

 

فصل سوم : مسئولیت بیمه ، بیمه الکترونیکی ، حل و فصل اختلافات و آثار تحریم بر بیمه های بین المللی  72

 

مبحث اول : مسئولیت بیمه. 73

 

گفتار اول : مفهوم مسئولیت.. 73

 

گفتار دوم : مسئولیت بیمه ای. 75

 

گفتار سوم : بیمه اتکایی. 77

 

مبحث دوم : بیمه الکترونیکی. 78

 

گفتار اول : مفهوم بیمه الکترونیکی. 78

 

گفتار دوم : چالشهای حقوقی بیمه الکترونیکی. 82

 

 

مبحث سوم : آثار تحریم. 88

 

گفتار اول : شناخت مفهوم تحریم اقتصادی. 88

 

بند اول : تفاوت تحریم اقتصادی و تحریم تجاری. 88

 

بند دوم : تحریم های اقتصادی یک جانبه. 89

 

گفتار دوم : ی بر تحریم های بیمه ای در مورد ایران. 90

 

فصل چهارم : تعارض قوانین در قراردادهای. 92

 

بیمه بین المللی. 92

 

مبحث اول : قانون حاکم بر قراردادها ی بیمه بین المللی. 93

 

گفتار اول : روش های تعیین قانون حاکم. 93

 

گفتار دوم : نحوه تعیین قانون حاکم در قراردادهای بیمه بین المللی. 94

 

مبحث دوم : حل و فصل اختلافات بیمه ای و تعارض قوانین. 100

 

گفتار اول : تعارض با قوانین داخلی و فقه. 100

 

گفتار دوم : دادگاه صالحه و مرجع حل اختلاف و داوری. 101

 

گفتار سوم : کنوانسیون های بین المللی. 102

 

گفتار چهارم : فسخ قراردادهای بیمه بین المللی و جبران خسارت.. 104

 

نتیجه گیری. 108

 

فهرست منابع و مآخذ. 110

 

ب ـ منابع خارجی. 112

 

چكیده:

 

قانون حاکم بر قرارداد ، قانون یا سیستمی حقوقی است که توسط قواعد حل تعارض قانون ملی کشف و معین می گردد و قرارداد را کنترل می نماید و بدان اعتبار می بخشد یا آن را فاقد اعتبار می داند . در سالهای اخیر قواعد حل تعارض قوانین مربوط به قراردادها در بسیاری از کشورها در جهت هرچه بیشتر به رسمیت شناختن حاکمیت یا استقلال اراده طرفین قرارداد توسعه و تحول یافته اند . این قواعد ، تعیین قانون حاکم بر قرارداد را بر عهده طرفین قرارداد گذارده اند و برای این منظور مقرراتی را هم برای اراده صریح و هم برای اراده ضمنی طرفین وضع نموده اند . در روش گزینش قانون حاکم ، طرفین ممکن است صریحا با قرار دادن یک بند انتخاب قانون در قرارداد ، یا به طور ضمنی ، قانونی را انتخاب نمایند که بر قراردادشان حاکم باشد . چنانچه طرفین قانونی را انتخاب نکنند ، در این صورت قواعد تعارض قوانین مقر دادگاه ، قانون حاکم را به طریق دیگری مشخص می کنند ، یعنی مقرراتی را برای حالت نامشخص بودن یا فقدان اراده مقرر نموده اند .

 

 واژگان كلیدی: رژیم حقوقی،قرارداد،بیمه بین الملل

 

میحث اول : تعریف بیمه

 

گفتار اول : تعریف لغوی

 

واژه بیمه مشتق از بیم ( به معنی خطر ) و اسمی فارسی به معنای اطمینان در مقابل مخاطره محتمل الوقوع دانسته شده است)[1] و در فرهنک معین بیمه به معنی « ضمانت » ‏و معادل بیما در زبان اردو و هندی تعریف شده است .[2]

 

برخی از كارشناسان فن ، این لغت را از ریشه عربی التأمین و بمعنای ” تامین وآسایش ” ترجمه كرده اند.

 

لیكن عده ای از واژه شناسان معتقدند كه بیمه دارای ریشه فارسی بوده و از كلمه ” بیم ” باضافه پسوند ” ه ” تشكیل گردیده و بمعنی ” آنچه مربوط به هراس ونگرانی است ” می باشد ، كه البته اعتقاد اخیر منطقی تر و برای ما فارسی زبانان ، قابل قبول تربه نظر میرسد در زبان فرانسه از واژه « اَسورانس »[3] و در إنگلیسی از واژه «اینشورنس»[4] و یا « اشورنس »[5] استفاده می شود لیکن در زبان انگلیسی واژه اخیر بیشتر در خصوص بیمه های اشخاص بکار برده می شود . معادل عربی بیمه نیز وإژه « التأمین » می باشد . فرهنگستان ایران بیمه را اصطلاح بانکی شمرده و در تعریف آن می گوید « بیمه عملی است که اشخاص پول مسولیت کالا یا سرمایه یا جان خود را بر عهده دیگری می گذارند و بیمه کننده در هنگام زیان باید مقدار خسارت را بپردازد » [6]

 

گفتار دوم : ‏تعریف اصطلاحی

 

در تعریف حقوقی بیمه عبارتست از قراردادی که به موجب آن یک طرف (بیمه گر) تعهد می‌کند در ازای پرداخت وجه یا وجوهی از طرف دیگر(بیمه گذار) در صورت وقوع یا بروز حادثه خسارت وارده بر او را جبران نموده یا وجه معینی را بپردازد. متعهد را بیمه گر، طرف تعهد را بیمه گذار و وجهی را که بیمه گذار به بیمه گر می‌پردازد حق بیمه و آنچه را که بیمه می‌شود موضوع بیمه نامند.

 

در تعریف فرانسوی بیمه گفته شده است : « بیمه عبارتست از آنچنان عملی که طی آن بیمه گذار با پرداخت حق بیمه به بیمه گر که یک سلسله خطرات را قبول می کند و بر اساس علم آمار خسارت ناشی از آنها را جبران می نماید ؛ تعهدی به نفع خود یا برای ثالث تحصیل می کند . با این تعهد در صورت وقوع خطر موضوع قرارداد از طرف بیمه گر انجام می شود . » [7]

 

بیمه دارای انواع و اقسام مختلفی است که عبارت‌اند از؛ بیمه‌های اجتماعی و بیمه‌های بازرگانی.

 

‏بیمه گذار : شخصی است حقیقی یا حقوقی که در ازای پرداخت وجه معین (یا قبول متقابل مسولیت) عواقب ناشی از خطرات معینی را نزد بیمه گربیمه می کند .

 

‏بیمه گر : شخصی است که متعهد می شود در ازای پرداخت وجه یا وجوهی یا تقبل مسوولیت و مشارکت از طرف دیگر در صورت وقوع یا بروز حادثه،خسارت وارد به او را جبران کند .

 

‏بیمه نامه : سندی است که شرایط عقد بیمه در آ ن نوشته می شود و حاکی از وجود « ‏یک عقد یا قرار داد بیمه است و این اصطلاح گاهی در متون بیمه به جای اصطلاح « ‏عقد بیمه » بکار می رود و بطور موجز سند اثبات کننده قرارداد بیمه است.

 

حق بیمه : عوضی است که بیمه گذار در قبال تعهد بیمه گر به جبران خسارت می پردازد و در واقع قیمت خطر است .

 

‏موضوع بیمه : آنچه که عقد بیمه برای آ ن واقع می شود : هر عقد باید دارای موضوع باشد. اموال یا اشخاص موضوع بیمه قرار می گیرند .اگرچه عبارت « موضوع » در مورد بیمه های اموال بکار می رود اما مواردی مانند سلامتی و حیات یک شخص « موضوع بیمه » است. در یک تحلیل دقیق باید «خطر وریسک » وقوع خسارات را موضوع بیمه دانست و در واقع موضوع بیمه خطر یا حادثه ای است که متوجه مال یا شخص می شود .

 

ریسک بیمه :درحقوق بیمه ریسک مفهومی کلیدی به شمار می رود.در بین سه عنصر اساسی عقد بیمه (ریسک، حق بیمه و وقوع حادثه)، ریسک نقشی اساسی و تعیین کننده تر از بقیه دارد چون محاسبه حق بیمه و پوشش بیمه ای (موضوع تعهدات بیمه گذار و بیمه گر) بر اساس ریسک موضوع بیمه تعیین می شود. از آنجا که ریسک در تمامی جلوه های بیمه حاضر و مؤثر است، دارای مفهوم و جنبه های گوناگونی است. ریسک در تمامی جلوه های بیمه حاضر و مؤثر است، دارای مفهوم و جنبه های گوناگونی است، ریسک مورد توجه بیمه احتمال وقوع یک حادثه است.

 

مطابق این مفهوم ریسک واقعه‌ای است اتفاقی و احتمالی که منشأ ایراد خسارت خواهد بود. آتش سوزی، بلایای طبیعی، تصادفات و حوادث موجب مسئولیت مدنی و مرگ که موجب ایجاد حق در بیمه عمر خواهد شد از مصادیق مشخص ریسک به شمار می‌روند . جنبه اتفاقی بودن بیانگر آن است که ریسک توجه به وقوع حوادث درآینده دارد . لذا حوادثی که قبلاً تحقق یافته‌اند ، به علت آنکه احتمالی بودن در مورد آن بی معنی است، قابل بیمه نیست. احتمالی بودن می‌تواند متوجه وقوع حادثه باشد. مثل مورد آتش سوزی یا حوادث رانندگی) یا زمان وقوع حادثه (مثل مرگ). [8]

 

در برخی مواقع ریسک به عنوان خسارت تعلق می گیرد و نه به حادثه موجب خسارت، که در این صورت ممکن است وقوع آن حادثه مشکوک و احتمالی باشد. لذا در این موارد به علت وجود عنصر تردید و احتمال اخذ پوشش بیمه ممکن خواهد بود .

 

همچنین در مواردی ریسک به عنوان موضوع تضمین بیمه به کار می‌رود. در این تعبیر به بخشی از دارایی یا فعالیت یا تمامیت جسمانی افراد ریسک اطلاق می‌شود. بدین نحو از اموری همچون فعالیت کارخانه، اقامتگاه و تمامیت جسمانی شخص به عنوان ریسک بیمه یاد می‌شود و منظور خطرات کلی وقوع حوادثی است که می‌تواند خسارتی را برای کارخانه یا اقامتگاه یا شخص به بار آورد. [9]

 

گفتار سوم : بیمه بین المللی

 

یک معامله بیمه ای ممکن است به دلایل زیر بین المللی نامیده شود :

 

الف ـ ممکن است بیمه گذار ، بیمه را از بیمه گری که در کشور دیگری تاسیس شده است خریداری کند . این موضوع خدمات یا بازرگانی بین مرزی توصیف می شود و بیمه گر اغلب بیگانه یا فاقد اجازه ورود تلقی می گردد .

 

ب ـ ممکن است بیمه از بیمه گر تاسیس شده در همان کشور ( بیمه گر دارای اجازه ورود ) خریداری شود ولی دفتر مرکزی آن بیمه گر در کشور دیگر قرار داشته باشد . از آنجا که عمده سهامداران ساکن خارج هستند ، سود سهام نیازمنذ عبور از مرزهای بین المللی است .

 

ج ـ به رغم واقع شدن بیمه گر و بیمه گذار در یک کشور ، بیمه به نقل و انتقال بین المللی کالا و پرسنل وابسته است . این حالت در بیمه دریایی ، هوایی و حمل و نقل معمول می باشد ، این حالت در بیمه اعتباری و ترتیبات خرید چند ملیتی بیمه نیز ملاحظه می شود . [10]

 

با وجود اینکه بیمه داخلی برای بیمه گذاران همیشه مقرون به صرفه تر است ؛ اما مواردی وجود دارند که بیمه بین المللی را موجه تر می سازند :