2-3-3 : ممدوحان سعدی  32

 

2-3-4 : تخلّص و نسبت سعدی  33

 

2-3-5 :حالات، اخلاق و عادت شیخ سعدی  34

 

2-3-6: معرفی اجمالی آثار و تالیفات سعدی  35

 

2-3-7 آثار منثور  35

 

2-3-8: آثار منظوم 40

 

2-3-9: دوران پیری و آرامش سعدی …………………………………………………… …………….47

 

2-3-10 : تاریخ درست درگذشت سعدی  50

 

2-3-11: آرامگاه سعدی شیرازی  51

 

فصل سوّم: آیین حکومت و مملکت داری در آثار سعدی

 

مدخل……………………………………….. ……………………………………………..53

 

بخش اول: خصوصیات ومشخصات کلی حاکم و پادشاه از دیدگاه سعدی  56

 

3-1-1 : به کارگیری دیانت و هوش و درایت در اداره ی کشور  56

 

3-1-2 : بیم داشتن از پروردگار و سوق یافتن به دادگری  58

 

3-1-3 : پاس داشتن خاطر درویشان و درماندگان  59

 

3-1-4: خردمندی و بخشندگی  60

 

3-1-5: دور اندیشی و عاقبت نگری  61

 

3-1-6: سپردن سلطنت به جانشین 64

 

3-1-7: گرامی داشت علما و عالمان دین  65

 

3-1-8: مردم نوازی  65

 

3-1-9: مطیع کردگار بودن و پیروی از حق  66

 

3-1-10 : آداب و رسوم مجلس و انتخاب هم نشین  67

 

3-1-11: نرم خویی و شکیبایی  68

 

3-1-12 : نکوداشتن خردمندان  68

 

بخش دوم: آیین حکومت و مملکت داری از دیدگاه سعدی در حوزه سیاسی، امنیتی  69

 

3-2-1: آیین صلح و آشتی  69

 

3-2-2 : امنیت اجتماعی  70

 

3-2-3: پذیرش صلح و نپذیرفتن بند دشمن  72

 

3-2-4: دادگری در مورد زیردستان  73

 

3-2-5 : دروغ مصلحت آمیز  74

 

3-2-6: درنگ کردن در کشتن اسیران جنگ 75

 

3-2-7: رازداری در مسائل سیاسی  75

 

3-2-8: رسیدگی به امور سپاهیان  76

 

3-2-9: رعایت احتیاط در برخورد با دشمن  79

 

3-2-10: رعایت عدالت و دادگری  82

 

3-2-11: رفتار سیاسی  87

 

3-2-12: سازمان های اداری کشور  87

 

3-2-13: سازمان لشکری  89

 

3-2-14: قدرت شخص و قدرت پست و مقام 92

 

3-2-15: مصلحت اندیشی سعدی در سیاست   93

 

3-2-16: مجازات خرابکاران و مفسدان  93

 

3-2-17: ناپسند داشتن گزند دیگران  94

 

3-2-18 نگنجیدن دو پادشاه در یک مملکت (وحدت حکومت) 95

 

بخش سوم: آیین حکومت و مملکت داری از دیدگاه سعدی در حوزه برنامه ریزی و اقتصادی  96

 

3-3-1: اصل برنامه ریزی  96

 

3-3-2: سخت کوشی و پشتکار  97

 

3-3-3 گرامی داشتن مسافران و بازرگانان  97

 

3-3-4 خراج  99

 

بخش چهارم: آیین حکومت و مملکت داری از دیدگاه سعدی در حوزه عمران و آبادی  101

 

3-4-1 آباد کردن مملکت   101

 

بخش پنجم: آیین حکومت و مملکت داری از دیدگاه سعدی در حوزه توسعه مدیریت منابع انسانی  102

 

3-5-1 : انتصاب افراد 102

 

3-5-2: انتظار حداکثر از زیردستان  103

 

 

3-5-3: انتقادپذیری  103

 

3-5-4: بازنشستگی  104

 

3-5-5: تاکید بر منابع انسانی  105

 

3-5-6: تحمل سختیها 107

 

3-5-7: تعدیل و شکل دادن به رفتار زیردستان  107

 

3-5-8: خطای هاله ای  108

 

3-5-9: رفاه رعیت و مردم 109

 

3-5-10: سپردن امور به سیرچشمان  110

 

3-5-11: شایسته سالاری  110

 

3-5-12: علم و هنر بودن حاکمیت و پادشاهی  111

 

3-5-13 : نقش الگویی حاکم و پادشاه 113

 

فصل چهارم: نتیجه گیری و منابع و مآخذ

 

1-4 : نتیجه گیری  115

 

2-4 : منابع و مآخذ 119

 

چكیده انگلیسی

 

 

 

چکیده:

 

در پایان نامه ی حاضر در چهار فصل تلاش گردیده تا با سیر هدفمند به بیان مطالبی در قالب چهارچوب امروزی آیین حکومت و مملکت داری برگرفته از آثار سعدی بپردازیم:

 

فصل اوّل شامل کلیّات

 

در فصل دوم تلاش شده با توضیح حکومت و ضرورت وجود حکومت و حاکمیّت در جامعه به توضیح ارکان حکومت و چگونگی شکل گیری و سلسله مراتب و ارتباط قوا با هم بپردازیم.

 

همچنین به شناخت اجمالی و اثرات محیطی بر آثار سعدی در قالب وضعّیت عمومی ایران در قرن های هفتم و هشتم پرداخته ایم.

 

در فصل سوم تلاش نموده ایم در قالب پنج بخش آیین حکومت و مملکت داری موجود در آثار سعدی را توضیح دهیم.

 

بخش اوّل: آیین حکومت و مملکت داری در آثار سعدی خصوصیّات عمومی و کلّی حاکم و پادشاه در نظر بوده است .

 

بخش دوم از فصل سه آیین حکومت و مملکت داری در آثار سعدی در حوزه ی سیاسی امنیتی مدنظر بوده است.

 

در بخش سوم از فصل سه آیین حکومت و مملکت داری در آثار سعدی در حوزه ی برنامه ریزی و اقتصادی مورد توضیح قرار گرفته است.

 

دربخش چهارم از فصل سه: آیین حکومت و مملکت داری درآثارسعدی در حوزه ی عمرانی و آبادانی مورد نظر بوده و ضرورت آبادسازی کشور و احداث پل، وراه و حمام و مسجد و … توضیح داده شده است.

 

در بخش پنجم ونهایی نیز آیین حکومت ومملکت داری در آثار سعدی در حوزه مدیریت منابع انسانی مورد بحث قرار گرفته است .

 

فصل چهارم نیز نتیجه گیری از بحث و منابع مورد استفاده در نگارش پایان نامه درج گردیده است .

 

مقدّمه:

 

از قرن دوم هجری بخشی از اندیشه ی سیاسی در زمینه حکمت عملی متأثّر از متون ایرانیان پیش از اسلام در زمینه آداب ملوک و آیین کشورداری شکل گرفت و کتاب هایی با عنوان سیرالملوک یا سیاست نامه در تداوم اندرزنامه های دوره ساسانی تالیف شد. حکمت عملی مطرح در سیاست نامه ها، مجموعه ای از میراث علمی و الگوهای عملی و تجارب تاریخی گذشتگان است که سیاست نامه نویسان ـ که اغلب از کارگزاران دیوانی و درباری بودند ـ اصلاح عملکرد پادشاهان و در نهایت اصلاح و بهبود اوضاع سیاسی و اجتماعی جامعه بود.

 

مملکت داری و آیین شهریاری برای رسیدن به جامعه ای آرمانی و انسانی از دیربار در سرزمین کهن ما رونق و روایی ویژه داشته است. ضرورت برقراری امنیت و آسایش و عدالت اجتماعی همراه با مدیریت و سیاست مملکت داری در چنین سرزمینی که از دیرباز بر اساس حکومت سلطنتی استوار نبوده است . وجود حکومتی نیرومند را بر اساس دو محور داد و خرد بایسته و شایسته گردانیده است. یکی از منابعی که برای آشنایی بیشتر و شناخت روشن تر تاریخ و فرهنگ درخشان و دیرینه سال ایران و هم دریافت نکته های تازه و ماندگار آداب و رسوم هنر و آیین مملکت داری ایرانیان می توان معرّفی کرد ، آثار ادبی وزین است . آثار ادبی که با گذشت اعصار نه تنها غبار قدمت در رخسارشان ننشسته بلکه هر روز بیشتر از دیروز خودنمایی می کنند و به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از داشته های فرهنگ غنی ایرانی به چشم می آیند. چه بسا که بسیاری از آیین های شکوهمند و برجسته شهریاران خوب و بد و دستورالعمل شاهان و داد و بیداد در لابه لای این اسناد منثور و منظوم نهفته است. در این اسناد مبانی حکومت به گونه ای ظریف و دقیق در برابر چشم بینا و گوش شنوا قرار می گیرد، تا درسی باشد بر آنانی که می خواهند بر مردم حکم رانند.

 

در پایان نامه حاضر تلاش گردیده آثار استاد سخن سعدی شیرازی در حدّ توان مورد بررسی قرار گیرد البتّه از لحاظ آیین مملکت داری و حکومت گزاف نگفته ایم اگر علّت انتخاب آن را مقبولیّت مطالب سعدی در بین عوامّ و خواصّ بگوییم. اگر پیرمرد شبان بی سواد در دامنه کوه گوسفند چرانی می کند به زبان سعدی سخن می گوید و به این بیت تمثّل می جوید:

 

«گوسفند از برای چوپان نیست                      بلکه چوپان برای خدمت اوست»

 

و یاکفش دوز عوام بازاری چون سخن از کفش تنگ به میان می آید می گوید:

 

«تهی پای رفتن به از کفش تنگ»                            (دبیر سیاقی،1380، ص  355)

 

دردمند هجران کشیده ای که می خواهد دردهای درونی خویش را با بیانی رسا به زبان آورد جز این چه می گوید:

 

شب فراق که داند که تا سحر چند است؟                      مگر کسی که به زندان عشق دربند است